9 mei 2013, door Bjorn.
Met enige verwondering kijk ik naar de dip. De dip is een buitengewoon interessant fenomeen, we beschouwen het als negatief omdat het suggereert dat we van een hoger niveau terug vallen naar een lager niveau. En dat vinden we natuurlijk niet wenselijk. We willen natuurlijk van een hoger niveau naar een nóg hoger niveau. Altijd!
En daar zit een vreemde tik in ons denken. Als je goed kijkt naar ontwikkelingen in de geschiedenis en als ik goed kijk naar mijn persoonlijke ontwikkeling begint de vorming en de progressie altijd in een dip. En leidt iedere progressie (de ene keer wat sterker dan de andere) naar een nieuwe dip.
Als je boeken leest over persoonlijke ontwikkeling gaan ze altijd over de het ombuigen van je dip in iets positiefs. En dat is natuurlijk heerlijk en verrijkend. Het geeft nieuwe handvatten zodat we weer grip krijgen op het leven en de zaken weer onder controle kunnen brengen. En toch…er mist iets. Want feitelijk is het boek een manuscript voor de route naar je volgende dip. Dat bewijst althans de praktijk.
Je kunt ook stellen dat we eigenlijk een dip heel erg nodig hebben. Zodat we anders leren kijken naar onze verworvenheden. Een dip ontstaat immers als we de grenzen van onze mogelijkheden hebben bereikt en niet verder kunnen. Dan lopen we vast. En we willen juist vast houden aan onze verworvenheden, we hebben er hard voor moeten knokken. Hoe harder we er aan vast houden, hoe harder en dieper de dip.
Blijkbaar is een dip het moment dat we moeten leren. Onze werkelijke ontwikkeling zit hem in de kwaliteit van onze dip. Signaleren wij onze dip snel genoeg? Hebben wij een omgeving waarin de dip goed kan landen en kan worden begrepen? Nemen we eigenlijk wel de rust voor onze dip om er eens goed naar te kijken? Meestal niet, meestal overkomt ons de dip. En daar ligt mijn verwondering. We weten dat de dip altijd zal komen en toch overkomt hij ons. Kijk maar eens hoe verontwaardigt wij zijn over onze economische dip? Gezien de structuur van onze laatste hoogconjectuur kon je toch aan je klompen aanvoelen dat deze dip zou komen? En toch willen we vasthouden aan het hoogst ooit gehaalde.
Ik pleit dan ook voor een geheel nieuwe tak van persoonlijke ontwikkeling, organisatie ontwikkeling en maatschappelijke ontwikkeling. Dip-management. Daar ontstaan immers de zaadjes van onze nieuwe wereld en nergens anders. Tot de volgende dip uiteraard!
