8 april 2013, door Gretta.
Soms vraag ik me af hoe komt dat ik ben wie ik ben, dat ik ben zoals ik ben. Natuurlijk een diepzinnige vraag, een vraag die ik wellicht nooit echt helemaal zal kunnen beantwoorden, maar het wel waard is om een poging te wagen.
Een van de redenen waarom ik me dit af vraag is omdat ik in mijn omgeving vaak opvallende reacties krijg, zowel positief als negatief. En dat zet je toch aan het denken. Om even het een en ander te verduidelijken: los van het feit dat ik me altijd al anders heb gevoeld, krijg ik dit ook regelmatig te horen. Vooral de vraag: je bent pas 23, hoe komt het dat jij al zo bewust bent, hoor jij geen anderen dingen te doen op deze leeftijd? Ik heb geen idee, volgens mij doe ik gewoon wat goed voelt.
Ontwikkelingsproces
De reden waarom ik vaak te horen krijg dat ik in mijn ontwikkelingsproces verder ben dan de meeste van mijn leeftijd (23) heeft hoogstwaarschijnlijk te maken met mijn moeilijke (kwetsbare) jeugd waarbij er dingen zijn gebeurd waarover ik ooit nog een boek zal schrijven. Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik al snel, te snel (lees: 7 jaar) verantwoordelijkheden moest dragen en al snel volwassen moest worden.
Als je wat ouder (lees: 14 jaar) wordt kom je erop eens achter dat je jeugd vrij ongewoon is geweest en dat er ook andere mogelijkheden zijn om je leven vorm te geven. Dat komt dan toch wel binnen als een shock en tegelijkertijd als een opening om de verandering in te zetten. Maar ach, in de puberteit had ik daar niet zo'n behoefte aan. Ze noemen dat ook wel de ontkenningsfase. Je ogen sluiten voor wat er werkelijk aan de hand is. En ja, het was ook wel makkelijk om mee te gaan met de sleur, mezelf te omringen met mijn gigantische spreekwoordelijke muur en met mijn masker op doen alsof er niks aan de hand is.
Verlangen naar meer
Vervolgens met vallen en opstaan begint er toch een besef te komen. Ik heb niet voor mijn jeugd gekozen maar ik bepaal wel wat ik verder met mijn leven ga doen. En als het zo door blijft gaan gaat het er niet beter op worden. Daarnaast was er bij mij een diep verlangen naar meer, naar anders. Een innerlijke stem die je langzaam ontwaakt en je vertelt je eigen pad te volgen. Gezien mijn leeftijd (lees: 18 jaar) was dit een nog vrij onbewust proces. Maar langzaam werd het voor mij duidelijker.
In zo'n periode lijkt alles tegelijk te komen. Je kunt er niet meer omheen, de impact van de verandering dringt nu pas in alle facetten tot je door en je realiseert je dat het nooit meer zo zal worden als voorheen. Er is vaak sprake van verwarring, die meestal gepaard gaat met stress. Met je verstand kun je in zo'n periode maar weinig. Je wordt overspoeld door gevoelens en emoties en je lijdt aan een chronisch gebrek aan energie. Dan komt de cruciale vraag: durf ik mijn verleden en de manier waarop ik nu leef los te laten en te kiezen voor een leven vanuit innerlijke kracht?
Als je het antwoord: JA! diep in je wezen voelt dan zul je natuurlijk zien dat er spontaan dingen op je pad komen die je helpen in je proces. Dat was in ieder geval bij mij het geval. Langzaam werd ik intuïtief geleid naar een gezonder en bewuster leven. Een leven meer vanuit mijn kern. Door de keuze van een passieve naar een actieve houding heb ik ervoor gezorgd dat ik mijn blik niet meer richtte op het verleden maar op de toekomst.
Realisatie
Opeens (lees: 22 jaar) kijk je achterom en zie je dat jij verandert bent maar de mensen en omgeving om je heen vrijwel hetzelfde zijn gebleven. Oei, dat is dan toch wel even schrikken. Want wat ga ik nu doen? Kies ik er voor om vanuit het hier en nu naar de toekomst te kijken, waarin de kans groot is dat ook mijn omgeving zal veranderen of wil ik toch stiekem terug naar het verleden omdat die voor mij bekend en 'veilig' voelt, alhoewel ik natuurlijk beter weet.
Dit is voor mij een zeer moeilijke proces geweest die tegelijkertijd ook heel natuurlijk verlopen is. Ik realiseer me dat het best bijzonder is dat ik op zo'n jonge leeftijd al tot deze inzichten ben gekomen en dat het vrij ongewoon is dat ik vanuit dit niveau van bewustzijn mag leven.
Dit besef is overigens wel pas echt tot me doorgedrongen door de mensen om me heen (en dat doet het nog steeds). Ik ben mijn omgeving daar erg dankbaar voor. Maar ik weet ook dat het niet altijd even gemakkelijk is. Want ja, gezien de dingen die ik doe, de manier waarop ik leef en mijn interesses ben en blijf ik toch wel een beetje 'anders'. Het is wanneer mensen aan komen met vooroordelen dat het mij raakt. Dat maakt verder ook niet uit, ieder zijn ding, ieder zijn keuze en zijn leven. Het is voor mij in ieder geval een moment om te checken hoe sterk ik sta en trouw te blijven aan mezelf.
Transformatie
Doordat ik steeds beter afstand heb kunnen nemen van datgene wat het veranderingsproces heeft ingeluid, kan ik het verleden nu een plek geven. Dat wil zeggen dat ik kan terugkijken en zien welke zingeving achter deze verandering ligt. Het is in mijn proces belangrijk geweest (en dat is het nog steeds) om de diepere betekenis achter de verandering te doorgronden, want alleen dan kan ik negatieve lessen uit het verleden op positieve wijze gebruiken in de toekomst. Vele oude (denk)patronen heb ik hierdoor weten te doorbreken.
Hoe het komt dat ik vanuit het milieu waarin ik ben opgegroeid een totale omslag heb weten te maken: ik zou het niet weten. Ik weet niet anders dan dat ik dit ben. Dat alles gaat zoals het hoort te gaan. Ik ben mijn innerlijke kracht zeer dankbaar voor het feit dat ik deze wijze levenslessen heb mogen ervaren waarvan ik zeker weet dat het mij verder zal brengen in dit leven. Waarbij ik niet alleen mezelf maar ook vele anderen verder mag helpen in hun eigen ontwikkeling.
Zelf ben ik natuurlijk nog lang niet klaar met leren en nog lang niet klaar met ontwikkelen. Het verleden heeft in ieder geval een plaats gekregen en is geïntegreerd in mijn leven. Ik ben toegegroeid naar een nieuwe levensrichting. Sterker, wijzer en vooral meer mezelf.
