23 april 2013, door Fiona.
Ik vind van mijzelf dat ik geweldige, gave dromen heb en overloop van ideeën.
Alleen, ze komen tot niets en verdwijnen weer.
Niet omdat ik lui ben, niet krachtig genoeg ben of er de moed niet voor heb.
Ik heb een aandoening, al 9 jaren lang en daar zit ook meteen mijn schaamte in.
Aan de buitenkant zie je niets.
Zit daar het euvel? Krijg ik het zelf niet geaccepteerd?
Is overgave de toverformule?
Lopen, zien en horen, ik kan het allemaal.
Vrijen, fluiten en dansen en toch ben ik niet blij.
Wat ik heb? Is een depressie, al 9 jaren lang.
Jawel, ik kan zeker genieten van het leven en dood wil ik zeker niet.
Onzichtbare pijn, onzichtbare tranen, allemaal binnenin mij.
Iets wat jij niet ziet en ervaart.
Het is een strijd, iedere dag weer en slapen doe ik niet.
Ik voel mij schuldig en hulpeloos. Wat is er mis met mij?
Het is geen ziekte die kaartjes verdiend en die je ziet op tv.
Kanker hebben is erger, want dat is iets wat je overkomt en niet voor kiest.
Mensen gedragen zich tegenover mij, alsof ik de schuldige ben.
Dat ik op mijn 20ste gekozen heb voor depressief zijn.
Van alle ziekten, ‘doe mij die maar’.
Vragen om hulp kreeg ik te horen:
Je moet jezelf schamen…
Een schop onder je kont, dat heb je nodig…
Je bent pienter genoeg, jij komt er wel…
Ga maar geld verdienen daar zit het geluk…
Bel maar weer wanneer je vrolijk bent….
Vragen om hulp doe ik al lang niet meer.
Verstoppen is wat ik doe en antwoorden goed, wanneer ze vragen, “hoe gaat het jou?”
Bijna alles ben ik kwijtgeraakt, van a tot z.
Je hebt geen idee.
Neerbuigende antwoorden, goed bedoelde adviezen en mij entertainen is niet wat ik wil.
En nog ben ik hier.
Wat een kracht!
Wat mij hier houdt op aarde? Geen idee.
Want pijn hebben, heb ik iedere dag.
Begrip heb ik voor de mensheid.
Ik snap het ook wel.
Ongelukkig zijn is toch niet mogelijk?
Maar geloof mij, een depressie hebben is niet iets waar je voor kiest.
En wij zijn zeker niet lui. Harde werkers dat zijn wij.
Ik leef aan de rand van de samenleving, met een sticker, besmettingsgevaar.
Eenzaamheid daar wen je aan.
Ik durf te dromen, maar nooit voluit, want niets komt ooit uit.
Ik verlies en raak alles weer kwijt.
Daar zit het verdriet. Van alles kunnen en toch die leegte in mij.
Ik veroordeel jou niet, dat is alleen de jaloezie in mij.
Het verlangen om een normaal mens te zijn.
