30 juli 2013, door Gretta.
De meeste kennen mij als een gedreven en ambitieus persoon. Iemand die weet van aanpakken en erg snel gaat in haar ontwikkeling. Dat klopt, maar soms kan het ook te snel gaan en dan moet ik mezelf ervoor behoeden dat ik mezelf niet kwijt raak in die ambitie en gedrevenheid. Te veel willen en te snel gaan kan namelijk grensoverschrijdend zijn en daar heb ik uiteindelijk alleen mezelf mee, met bijvoorbeeld als gevolg een dip of erger een burn-out.
Wellicht herkennen meer mensen zich in dit verhaal. Je gaat maar door en door, negeert de signalen die je krijgt totdat je lichaam gaat protesteren. Waar ren je nu eigenlijk zo hard voor? Of waar loop je zo snel voor weg? Vervolgens komt de dip opdagen, fysiek: wordt je moe en futloos en/of mentaal: je blijft maar piekeren en in gedachten malen waarin je snel veelvoorkomende denkfouten maakt. Je zit er dus even helemaal doorheen. En dan kun je nog zo gezond en bewust eten, als je niet naar je innerlijke stem en lichaam luistert is de dip onvermijdelijk.Het mooie van zo'n dip is dat het je (kan) behoedt(en) voor grotere gevolgen en zorgt dat je even stil moet staan waardoor de tijd even stil staat.
De reis is belangrijker dan de bestemming
Ik heb dit zo vaak mee gemaakt dat ik er aan gewend was geraakt om steeds maar weer over mijn grenzen te gaan. Sterker nog, ik wist niet eens wat mijn grenzen waren. Gewoon niet naar mezelf luisteren, met mijn perfectionistische instelling gewoon door gaan. Ja, want ik moet dat natuurlijk allemaal gewoon kunnen! Ik heb een doel en moet die natuurlijk wel zo snel mogelijk bereiken!
Ik miste de essentie ... Het is leuk om een doel te hebben maar het gaat niet zo zeer om de bestemming, het gaat om de reis erna toe. Het gevaar is namelijk als je alleen maar focust op je doel, dat wanneer je hem bereikt je al weer bezig bent met je volgende doel. En wat levert het dan eigenlijk op?
Ik heb dit mogen beseffen doordat ik inmiddels ruim een jaar geleden heb besloten om op zoek te gaan naar de stilte in mezelf. Dit deed en doe ik met name door te mediteren. In het begin was het erg lastig en dat stemmetje in me hoofd bleef maar tetteren dat het weer tijd was om aan de slag te gaan. 'Door, door, door! Je hebt nog een heel lijstje dat op je wacht!'
Langzaam maar zeker vond er een (energetische) verschuiving plaats tot op de dag van vandaag waarin ik de stilte in me op merk. Ik merk de stilte in me op terwijl ik bezig ben met de dagelijkse bezigheden; op het werk, tijdens het koken, tijdens het sporten of in de winkel. Anderen kunnen het dan zelfs bij me ervaren. Ik ervaar het als een sterk rustgevend gecentreerd gevoel die ik dan dus ook uitstraal.
Door de stilte in mezelf te erkennen en te ervaren besef ik dat als ik in het NU leef ik alle tijd van de wereld heb oftewel geen tijd maar alleen het NU. De tijd maakt dan niet meer uit. Gewoon genieten van de reis die ik maak en daarin naar mezelf durven luisteren en naar mijn grenzen. Uiteraard blijf ik gedreven, ambitieus en doelgericht maar niet meer ten koste van mezelf en steeds meer vanuit rust en ontspanning. Een mooi proces om in te zitten en wellicht leerzaam of stimulerend voor anderen om ook op zoek te gaan naar de stilte in jezelf.
