25 januari 2013, door Fiona.
Deze afgelopen week was geen fijne week. Iedere dag kwam ik huilend van het werk en iedere ochtend liep ik "op mijn tandvlees" naar het werk. Vandaag stond ik zelfs op het punt om ermee te stoppen.
Opgebrand
Ik voelde mij opgebrand en had last van depressieve gevoelens. Ik zie nu in wat ik al die jaren heb gedaan en dat is een deel van mij verborgen houden, verstoppen alsof ze er niet is.
Ik vind het zo nu en dan een vloek en ik schaam mij er ook voor, terwijl ik ermee geboren ben. Ik ben fijngevoelig, terwijl ik mee wil doen aan het plaatje van de maatschappij. Huisje boompje beestje, sociale contacten en 40 uur werken ( het liefst meer ).
Grenzen aangeven, daar heb ik nog nooit van gehoord. Mijn leven bestaat uit hollen, rennen en een hoop projecten en nog het liefst allemaal tegelijkertijd. En vooral niet zeggen tegenover anderen, dat het niet gaat. Gewoon stoer en onafhankelijk zijn.
Grenzen aangeven doet mijn lichaam wel en dan nóg wil ik niet toegeven dat het komt door mijn fijngevoeligheid. Ik wil niets liever zijn en zeggen dat ik nu echt rust nodig heb i.v.m. mijn prikkeling / overprikkeling.
Grenzen aangeven
Iets willen verstoppen omdat je er weerstand tegen hebt, is alsof je een bal onder water houdt. Je wordt er letterlijk moe van, totdat het niet meer vol te houden is en dan komt het met een hoop kracht toch tevoorschijn. Dank je wel Universum voor de harde les deze week.....
Fijngevoeligheid is een deel van mij en ook al vind het ik soms een vloek, ik moet mijn grenzen beter aangeven, wellicht nog eerder dan de ander.
Volgende week begin ik met halve dagen op het werk en ik ga meer de focus leggen op mijn fijngevoeligheid.
In mijn volgende blog(s) ga ik meer vertellen over de informatieve kant van fijngevoeligheid.
