15 maart 2013, door Gretta.
Herken je dat gevoel, je zit alleen in een volle treincoupé. Op het moment dat ik ga zitten begint het. Welke kant kijk ik op? Overal zitten mensen, overal zie ik oogjes.
Wat doe ik, kijken naar de grond gaat vervelen en van naar buiten kijken word ik misselijk. En dan opeens kom ik er achter, dat 9 van de 10 wellicht met hetzelfde probleem zit. De een pakt snel zijn iPhone, de ander sluit zijn ogen. En dan dringt het nog meer tot me door…
Iedereen probeert zich af te sluiten. Zo min mogelijk contact met de ander want daar wordt je ongemakkelijk van? Ik vraag me af waarom dat is.
Waarom vinden wij mensen het lastig of raar om een praatje te maken met vreemden? Waarom grijpt iedereen gelijk naar zijn mobiel bij stilstand.
Ik bedoel, ik doe het zelf ook. Ik ben te onzeker om een gesprek met een ander te beginnen. Maar de keren dat ik een gesprek met een vreemde voerde vond ik dat altijd erg fascinerend. Niet omdat de onderwerpen zo bijzonder waren maar het feit dat je je openstelt, al is het maar voor 5 minuten, voor een vreemde. Je maakt een praatje, je maakt contact en daarna vertrek je weer. En zie je de ander waarschijnlijk nooit meer.
Dat doet me afvragen. Hoe zou het zijn in de trein, als niemand de behoefte had zich af te sluiten? Als iedereen zich open durfde te stellen? Waarschijnlijk niet zo ongemakkelijk ...
